Geschreven op 02 mei, 2025.

Sawadee khraaaaaaaaap! (Hallo in het Thai's)

Leuk dat je op de link hebt geklikt, of hier op wat voor manier dan ook terrecht bent gekomen, dank dat je de tijd neemt om hier een kijkje te nemen! Of je nu alles leest, louter foto's kijkt, of er lekker doorheen skippt, all good! Het kan weer een lap tekst worden, dit omdat ik mijn lus van afgelopen maanden allemaal in deze blog ga verwerken... Oke even update, ik heb me bedacht, ik pak alleen vanaf Bangkok tot Hanoi, anders wordt het wel een errrrug lang verhaal... Daar gaan we.

Momenteel zit ik in een hostel op Koh Chang Island. Een klein eilandje in Thailand, dicht bij de grens van Cambodia. Chang betekend Olifant in het Thais, en die zijn hier dan ook te zien. Ook kent Thailand biermerk genaamd Chang waar de welwillende tourist maar al te graag een tshirtje van koopt en in rondwaggelt. Ik wil jullie meenemen in het eerste stukkie Zuid-Oost-Azie van afgelopen weken.

Begin januari landde ik in Bangkok, nadat ik vanuit India het vliegtuig heb moeten nemen vanwege de burgeroorlog in Myanmar.

Fiets compleet uit elkaar gehaald. Betekend, trappers eraf, wielen eruit, zadel eraf. Alle rekjes etc. Met andere woorden, een soort reverse IKEA pakketje, die je dan na het landen weer in elkaar moet zetten, en zoals het bij een echt IKEA item gaat, zat de fiets in elkaar en had ik nog wat schroefjes over...

Bangkok was voor mij een big happening want mijn besties Rien en Judith (shoutout) waren daar ook, en heb ze na 2 jaar niet gezien te hebben weer in de armen mogen sluiten.

Nodige waterige oogjes en glazige pilsies passeerde de revu. Fantastisch was dit! Judith vertrok naar het noorden van Thailand om familie te bezoeken en Rien bleef wat dagen in Bangkok hangen, en ik mag zeggen, we hebben ons goed vermaakt! Ook ontmoette ik Hassan weer, een mooie kerel uit Marokko die ik in Iran had ontmoet, we hebben altijd contact gehouden en troffen elkaar hier ook eveneens. 

Na dit wederzien was het tijd om door te gaan. Ik had een route uitgestippeld. Van Thailand omhoog naar Laos, door naar Vietnam om via de kust naar beneden te fietsen om Cambodia in te gaan en weer terug naar Thailand. Tijdens het schrijven zit deze lus er dus inmiddels op. Een paar honderd KM verwijderd van Bangkok.

A = Bangkok, B = Koh Chang island.

Op mijn hagelnieuwe fiets (althans, zo voelde het na een flinke beurt bij de fietsenmaker), vertrok ik uit Bangkok, onderweg naar Vientanne, de hoofdstad van Laos.

Deze dagen waren niet heel spectaculair. Het was voornamelijk langs de snelweg fietsen. Zo nu en dan een stop voor wat eten, en weer door. De eerste dag zocht ik naar een plek voor mijn tentje, en stuitte op een camping. Ik wist niet dat 'campings' een ding was hier, en besloot hier te gaan staan, om even bij te komen van het drukke Bangkok. Goodvibes, lekker relaxt aan het water, paar straatie daggoe's die me vergezelden, top!

Hierna fietste ik verder en kwam aan het eind van de dag aan bij een tempel, ik besloot te vragen of ik mijn tentje hier kon opzetten, want ja... kamperen bij een Boedistische tempel stond nog op de to-do list. Dit mocht! Toevallig was er die avond een soort uitvaart / afscheidsceremonie gaande. Er kwam een hele familie naar de tempel toe om afscheid te nemen. En dit ging gepaard met veel lekker eten, en jawel, drinken. 

Ik werd uitgenodigd om aan te sluiten, en ja... dat doe je dan maar he! Hier ontmoette ik een vrouw die al 20 jaar in Duitsland woont en heb met haar de hele avond Duits kunnen spreken. Wantttt, "Ich spreche ein bisschen Deutsch." zoals iedere Nederlander betaamd. De dag erna ging ik doei zeggen tegen de familie en kreeg een heus voedselpakket mee voor de komende dagen. 

Wat een monnik precies doet, tsja... Ik had wel een idee zo beetje de hele dag mediteren en af en toe wat wijsheden droppen. Maar deze waren aardig up to date. Wat mij ergens ook wel weer een gek idee gaf. De monnik liep met de nieuwste iPhone en airpods rond en dronk gezellig een biertje mee. Dit was niet echt iets wat in mijn voorbedachte beeld pastte. Enfin, los van dat gaan ze wel iedere ochtend langs de huizen en winkels om te 'bedelen' voor eten en drinken. Veel mensen kwamen dan ook naar de tempel zelf om eten en drinken te brengen voor de monikken.

Shoutout Mara voor deze mooie faceswap.

Enfin, weer door, hier valt eigenlijk verder weinig te vertellen, simpel weg wat kilometers trappen naar de volgende plek. Hier eveneens weer bij een tempel mijn slaapplek kunnen vinden en de dag erna weer 't zelfe geintje. Halverwege Bangkok en Vientanne besloot ik een rust dag te nemen om mijn blog over India te schrijven. Ik boekte een klein bungalowtje en werd hartelijk ontvangen. Hier werd ik eveneens weer uitgenodigd bij de familie om deel te nemen aan hun BBQ die ze die avond hadden. Vrienden van hen kwamen langs, en een ervan was een kunst docent in Thailand. We hebben de hele avond lopen schetsen, tekenen en ouwehoeren over van alles en nog wat, dit was een mooie ervaring.

Vanuit hier was het nog een paar dagen naar Vientanne, same shit, different day. Fietsen, eten, slapen in / bij een tempel. Zo gezegd, zo gedaan. De laatste dag echter kwam ik aan bij een prachtige tempel waar ik mijn tentje eveneens mocht opzetten.

LAOS

De laatste meters in Thailand werden getrapt, de grensovergang zat op een klim, en daarna moest je de zogehete 'Friendship bridge' oversteken. Deze brug loopt over de Mekong rivier. Normaliter mag je hier niet fietsen en moet je een busje in met al je spul die je dan over de brug brengt. Maaarrr, wie niet waagt, wie niet wint. Ik erover heen gefietst, ging uiteindelijk prima en zonder gedoe. 

Dusssss, kom aan bij de douane, Laos kent een Visa on Arrival. Wat betekend dat je van te voren niets hoeft aan te vragen, maar bij de grens aan een loket wat formulieren invult, cash betaald en je krijgt je stempeltje met ingang. Helaas kwam er net een sloot bussen aan waardoor ik iets van een uur in de rij heb moeten staan met natuurlijk voornamelijk westerse touristen.

Eenmaal aangekomen, formulier in gevuld, betaald, paspoort afgegeven en naar de volgende rij gewandeld. Nog geen drie minuten later werd ik uit de rij geroepen. Wat bleek... ik was zo stom geweest om niet uit te stempelen in Thailand. Ik was iets te gefocused op de brug geweest en moest nu dus weer terug fietsen over de brug om mijn exit stempeltje te halen... Dusjaaaa, terug fietsen, stempeltie hoale, weer terug en tsjakkaaaa, alles rond en Laos in gereden! Land nummer 22!

Vanaf de grens kwam ik gelijk in Vientanne terrecht. De hoofdstad. En om eerlijk te zijn, de enige hoofdstad op mijn reis tot nu toe die niet voelde als een hoofdstad. Meer een groot rustig dorp. Wat heerlijk was. En het bijzondere voor mij is dat Rien en Judith hier een tijd hebben gewoond, interessant om hier rond te lopen met het idee in het achterhoofd. Koning Rien gaf me de nodige tips voor goeie tentjes (met zelfs Belgische bieren), een plek om mijn simkaart te halen en wat spotjes om te checken.

Zo ben ik naar het COPE (No COPE2) geweest, een museum die de geschiedenis verteld over de bombardementen in Laos. Laos is het meest gebombardeerde land ter wereld met gemiddeld om de 8 minuten een bom. Het was een klein museum waar ze de kaart van de bombardementen lieten zien, en voornamelijk de nasleep. Vol met protheses door bommen die niet ontploft zijn, maar later ontploffen wanneer er bijvoorbeeld kinderen aan het spelen zijn, of iemand aan het koken is op de grond waaronder een bom ligt. Indrukwekkend om dit mee te krijgen.

Na een paar dagen hier vertoeven ben ik doorgefietst naar VangVieng. Ik kreeg een hoop tips dat hier van alles te doen was, balonvaarten, kalksteengrotten en van alles en nogwat. Onderweg botste ik op Nils, een gozer uit Berlijn die ik in Griekenland heb ontmoet, samen de grens naar Turkije mee ben overgestoken, een Duitse voetbal wedstrijd mee gekeken in de Georgische hoofdstad Tbisli en nu weer pats boem out of nowhere. Was leuk om elkaar weer even te zien en te spreken. Hij kwam net uit VangVieng en fietste door naar het zuid/oosten van Laos om vanuit daar naar Vietnam te gaan. 

Aangekomen in VangVieng moet ik eerlijk zeggen dat het mij enorm tegen viel. Het was voornamelijk een touristische trekpleister. Louter barretjes, dronken touristen en alles was ingericht op de touristen activiteiten te laten doen tegen redelijk hoge prijzen (althans, als je lang onderweg bent). Dit sprak mij niet aan, ik ben een beetje wezen rondwandelen maar voelde me wat verdwaald in deze mensen massa en besloot verder te fietsen naar Luang Prabang, een volgend stadje.

Ik checkte mijn route en zag dat er een grote klim zat tussen deze twee steden, nou is een klim prima en daar draai ik mn hand niet voor om, maar ik zag dat dit de grootste klim van m'n tocht zou zijn met aardig stijle helling. Ik besloot een guesthouse te nemen 5KM voor de klim, om zo de volgende dag uitgerust aan de klim te kunnen starten... 

Nouuuuu pffff, dit was me een hel. De weg was amper asfalt, vol met stof, stenen en erg stijle wegen. De klim in totaal was 12KM in lengte, met een hoogte van 1800M. Met een reken som betekend dat de gemiddelde helling 15% is. En geloof me, met een volgeladen fiets is dit een aardige uitdaging. Zo erg gezien de conditie van de weg dat ik het grootste deel van de klim mijn fiets heb moeten duwen in plaats van fietsen.

En dat duwen gaat dan ongeveer zo. Fiets in balans houden, fiets omhoog duwen voor 15 meter, twee minuten op adem komen. Dit terwijl je je fiets nog steeds in balans moet houden, want het is te stijl om hem om de standaard te zetten. Dus je ligt een soort van zwetend en hijgend op je stuur / zadel te hangen terwijl je benen trillend op de grond staan.

Afzien... Op gegeven moment kon ik niet meer en dacht, ik ga mijn tent halverwege opzetten en doe morgen de rest van de klim. Er was een stukje waar vrachtwagens konden rusten om hun motors af te laten koelen. En besloot daar uit te puffen. Poefffff, daar kwam ineens een Duitse camper omhoog getuft. We raakte aan de babbel en Andi en Muri (@tinytravelbox) nodigde mij uit om het laatste stuk met hun mee te klimmen. Geschenk uit de hemel! De camper had het eveneens zwaar, en de laatste 2KM hebben we ongeveer 4x moeten stoppen om de camper af te laten koelen. Maaarrr eenmaal on top voelde het als een enorme overwinning.

Ik trakteerde ze op een ijskoffie, we kletste wat, en zij reden door. Ik besloot mijn tent op de top van de berg te plaatsen. Dit was fantastisch, was het niet dat het een stuk kouder en winderiger was in de nacht waardoor ik een koudje heb gevat, dit in combinatie met de hele dag sloten stof naar binnen happen. De dag erna naar beneden gerold, maar ik voelde mij zo beroerd dat ik helaas weer een guesthouse moest boeken. Ik heb hier 3 dagen in bed gelegen en geslapen, had het aardig te pakken gehad, bahbah.

Oke, ik voelde mij nog niet topfit, maar mijn cash was op, kon dus geen nacht extra bijboeken en het dichtsbijzijnde ATM was op 40KM afstand, wat mij deed besluiten dan maar gelijk door te rijden naar Luang Prabang. Zo gezegd zo gedaan, hier eveneens weer een guesthouse genomen om verder uit te zieken en wat van het stadje te bekijken. Luang Prabang beviel mij stukken meer. Prachtig stadje aan de Mekong, meer relaxte vibe en gemakkelijk rond te fietsen. Vanuit hier de route verder uitgestippeld naar Vietnam.

En daar vertrok ik weer, verder naar het noorden. Ik besloot om een 'slowboat' te nemen om zo Laos eens van het water te bekijken. Dit was een avontuurtje. De fiets op de boot krijgen was een aardige uitdaging, maar dit ging uiteindelijk goed. Wat lui hielpen mij mijn fiets omhoog te tillen uit de boot, want dit was een gek stenen bospaadje van het water omhoog naar de weg. We moesten overstappen in een andere boot om de dam te omzeilen. Hier lekker gekletst met mensen, en aan het einde van de rit zijn we met ze alle uit eten gegaan. Schept toch een band he, zon bootje...

Ik fietste verder naar het noorden, en was nu nog maar 1 dag verwijderd van de grens naar Vietnam. Deze grens bevond zich eveneens weer tussen wat bergpassen in. Ik klom omhoog, checkte uit bij de border van Laos (deze keer wel uitgechecked), en klom door naar het checkpoint van Vietnam. Hier aangekomen wou ik inchecken, en werd mij verteld dat ik een Entry stempel had ontvangen inplaats van een Exit stempel... Met andere woorden, ik kon dus weer terugggggggg... Ik heb mijn tassen bij de douane gelaten en ben zonder spul weer terug gefietst, stempeltje werd gecanceld, nieuwe ontvangen en ik kon door Vietnam in. 

Ik besloot te fietsen naar Dien Bien Phu, om daar het nodige te regelen, zoals 't geld, simkaartje, dat soort dingen. Bij het aanschaffen van mijn simkaart kreeg ik een sleutelhanger en wat snoep, dit was wel schattig. Verder heb ik hier weinig bezocht, ik ben een dagje bezig geweest met het bouwen van een website voor fietsers, die alle fietsenmakers in Zuid-Oost-Azie in kaart brengt, en ben vooral lekker wezen eten.

Door naar Hanoi, waar het in Laos elke dag zweten was geblazen met temperaturen van rond de 35, was het hier aanzienlijk kouder. Rond de 20/25 graden. Het koste me een paar dagen om in Hanoi aan te komen, met de laatste dag overgoten door regen te worden. Dit was heeeerlijk, ik voelde me weer echt een Nederlander, zo fijn om door te regen te fietsen, lekker muziekje in, regenjacka aan en gaaaannn. Halverwege even opdrogen in een restaurantje waar ik een fohn kreeg aangeboden om alles droog te blazen. Ik bestelde een hapje eten, en kreeg even later een bordje patat van het huis! Na wat foto's gemaakt te hebben met de eigenaaresse vertrok ik weer verder de regen in.

Aangekomen in Hanoi was dit tof, een mooie stad met een leuke sfeer. Ik zat hartje centrum tussen allerlei lokale mooie tokotjes in. Een ding wat een touristische hotspot in Hanoi is, is de trein. Er is een stukkie met allemaal barretjes, en een spoor in het midden. Het is een zeer smalle straat. De trein rijd hier 4x per dag door, dan worden 5 minuten van te voren alle tafeltjes aan de kant geschoven, iedereen moet naar de zijkant gaan, en dan zoeft de trein langs je heen. Zo dichtbij dat als je je hand uitsteekt je hem kunt aanraken. Tof om een keer mee te maken. 

Ik kreeg een berichtje van Elias, eveneens een gozer uit Berlijn met wie ik een paar dagen in Pakistan en India heb gefietst, hij was ook in Hanoi aangekomen en we besloten een biertje te doen en bij te kletsen. We zaten nog geen 10 minuten en daar kwam Nils out of the blue voorbij gewandeld. Een kleine fietsers reunie dus, dit was erg leuk om elkaar weer te zien en verhalen te delen. Nils en ik besloten dat het nu tijd was om maar eens samen te fietsen, gezien we elkaar al zo vaak zijn gekruist. 

Zo gezegd zo gedaan, maar dit komt in een volgend blogje. Anders wordt het wel errruggg lang heeeeeeee...

Ik hoop dat ik jullie weer een kijkje heb kunnen geven in mijn fietstocht. Bewust van het feit dat ik weinig schrijf over de cultuur/historie etc van het land hoop ik toch dat het een lekker stukkie lezen was. Ik ga kijken of ik in een volgende blog iets meer van deze dingen erin kan verwerken. 

Thanks! Dank voor jullie tijd, dankkkk voor de leuke berichtjes via de gramz, dank voor het lezen, supporten, scrollen, gluren of wat dan ook maar! Nou ehhh je wordt bedankt he!

Ga terug